Komisja Europejska ma prawo i obowiązek na gruncie art. 17 ust. 1 TUE stać na straży traktatów, dlatego monitoruje działania państw członkowskich w zakresie wdrażania prawa Unii i zapewnienia, aby ich przepisy i praktyka były z nim zgodne, pod kontrolą Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Dopóki więc państwo członkowskie nie opuściło UE, musi liczyć się z tym że w przypadku naruszeń prawa Komisja będzie interweniować i egzekwować przestrzeganie prawa Unii. Do naruszeń mogących spowodować interwencję Komisji należy także zdolność krajowych systemów wymiaru sprawiedliwości do przyczynienia się do efektywnego egzekwowania prawa Unii. Zatem w polu zainteresowania Komisji są nie tylko przepisy krajowe ale nawet ogólne praktyki, które utrudniają wszczynanie postępowania prejudycjalnego przed Trybunałem Sprawiedliwości, lub przypadki, w których prawo krajowe uniemożliwia sądom krajowym uznanie pierwszeństwa prawa Unii. Komisja ściga także  przypadki, w których prawo krajowe nie zapewnia skutecznych procedur odwoławczych w przypadku naruszenia prawa Unii lub w inny sposób uniemożliwia krajowym systemom wymiaru sprawiedliwości zapewnienie efektywnego stosowania prawa Unii zgodnie z wymogami wynikającymi z zasady praworządności i art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.