Art. 483 § 1 KC definiując pojęcie kary umownej wskazuje, że jest to zastrzeżenie w umowie, zgodnie z którym naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy. Z literalnego brzmienia powyższego przepisu wynika zatem, że kara umowna powinna być wskazana w umowie w chwili jej zastrzegania jako określona suma (kwota) pieniędzy, którą ma zapłacić dłużnik. Trzeba jednak pamiętać, że zgodnie ze stanowiskiem konsekwentnie prezentowanym w orzecznictwie sądowym z art. 483 § 1 KC nie wynika bezwzględny obowiązek podania konkretnej sumy pieniężnej stanowiącej karę umowną. Strony umowy mogą bowiem określić karę pośrednio, tj. przez wskazanie podstawy jej naliczenia w sposób pozwalający uznać jej ustalenie za dokonane i zamknięte bez odwoływania się do jakichkolwiek czynności dla jej sprecyzowania (tak np. wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 21 września 2017 r. I ACa 40/17).