Każdy może pozwać państwo członkowskie, wnosząc bez ponoszenia kosztów skargę do Komisji na dowolny środek (ustawodawczy, wykonawczy lub administracyjny), brak środków lub dowolne praktyki stosowane w tym państwie, które jego zdaniem są niezgodne z prawem unijnym.
Nie jest konieczne, aby wszczęcie postępowania leżało w formalnym interesie skarżącego; nie musi on również udowadniać, że środek, brak środka czy praktyki będące przedmiotem skargi dotyczą go zasadniczo lub bezpośrednio.
Skargi są więc ważnym środkiem wykrywania naruszeń prawa Unii. W tym celu skarżący musi jednak korzystać ze standardowego formularza skargi, ale za to może je składać drogą elektroniczną, za pośrednictwem pisma do Sekretariatu Generalnego Komisji skierowanego na adres „1049 Brussels, Belgia” lub bezpośrednio w jednym z biur Komisji w państwach członkowskich.
Zwłaszcza zamawiającemu który prowadzi postępowanie objęte dofinansowaniem z budżetu Unii Europejskiej, nie może umykać, iż organy kontroli nakładają korekty, nie tylko w sytuacji gdy stwierdzą potencjalną możliwość naruszenie prawa i zasad Unii, ale w szczególności gdy stwierdzą nadużycia.
Wykonawca obejmując tajemnicą przedsiębiorstwa wykaz osób składany na potwierdzenie spełniania warunków udziału w postępowaniu argumentował, iż zamawiający nie uzyskał zgody osób zawartych w wykazie na przetwarzanie ich danych osobowych.
Izba wskazała, iż to na wykonawcy ciąży podczas pozyskiwania danych osobowych na potrzeby konkretnego postępowania o udzielenie zamówienia obowiązek informacyjny wynikający z art. 13 RODO względem osób fizycznych, których dane osobowe dotyczą, i od których dane te bezpośrednio pozyskał.
Zmniejszenie zatorów płatniczych i liczby błędnych oraz fałszywych faktur w obiegu, oszczędność czasu i pieniędzy zakłada projekt ustawy o elektronicznym fakturowaniu, który przyjęła Rada Ministrów – podało we wtorek Ministerstwo Przedsiębiorczości i Technologii.
Sejm zajmie się ustawą o elektronicznym fakturowaniu w zamówieniach publicznych, koncesjach na roboty budowlane lub usługi oraz partnerstwie publiczno-prywatnym
Główną przyczyną wdrożenia planowanych regulacji jest implementacja Dyrektywy 2014/55/UE o elektronicznym fakturowaniu w dostawach publicznych, którą w ramach negocjacji i stanowiska rządu Polska silnie wspierała. Regulacje te mają pozytywne oddziaływanie społeczno-gospodarcze.
Zamawiający na podstawie art. 24 ust. 5 pkt 2 ustawy Pzp, może wykluczyć wykonawcę, „który w sposób zawiniony poważnie naruszył obowiązki zawodowe, co podważa jego uczciwość, w szczególności gdy wykonawca w wyniku zamierzonego działania lub rażącego niedbalstwa nie wykonał lub nienależycie wykonał zamówienie, co zamawiający jest w stanie wykazać za pomocą stosownych środków dowodowych. Przepis ten ma również zastosowanie gdy toczył lub toczy się spór toczący się między stronami na tle realizacji zamówienia.
Art. 24 ust. 1 pkt 22 ustawy Pzp ma zastosowanie w odniesieniu do każdego wykonawcy w rozumieniu art. 2 pkt 11 ustawy Pzp, wobec którego orzeczono tytułem środka zapobiegawczego zakaz ubiegania się o zamówienie publiczne, niezależnie od tego, czy środek taki orzeczony został na podstawie polskiego czy obcego prawa. Nie każdy jednak zakaz ubiegania się o udzielnie zamówienia publicznego orzeczony na zasadzie prawa obcego jest relewantny z punktu widzenia polskiego systemu prawnego i winien stanowić podstawę wykluczenia wykonawcy z postępowania o udzielenie zamówienia publicznego.
Przewidziane w art. 24 ust. 1 pkt 22 Pzp wykluczenie z postępowania wykonawcy, wobec którego orzeczono tytułem środka zapobiegawczego zakaz ubiegania się o zamówienia publiczne, odnosi się do wszystkich wykonawców, a więc oprócz podmiotów zbiorowych także do osób fizycznych.
Środek zapobiegawczy w postaci zakazu ubiegania się o zamówienie publiczne wobec podmiotu zbiorowego orzekany jest na podstawie art. 26a ust. 1 ustawy z 28.10.2002 r. o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1541 ze zm.). Stosowanie zakazu następuje w drodze postanowienia sądu, wydanego w postępowaniu w sprawie odpowiedzialności podmiotu zbiorowego lub w postępowaniu karnym albo postępowaniu w sprawie o przestępstwo skarbowe przeciwko osobie, o której mowa w art. 3 ww. ustawy, o czyn zabroniony określony w art. 16 ww. ustawy. Zakaz wydaje się na czas trwania tych postępowań.
Środek zapobiegawczy w postaci zakazu ubiegania się o zamówienie publiczne wobec oskarżonego będącego osobą fizyczną wydaje się na podstawie art. 276 KPK. Obowiązuje on na czas trwania postępowania karnego.
Ustanowiona w art. 141 ustawy Prawo zamówień publicznych (dalej: „Pzp”) odpowiedzialność solidarna konsorcjantów jest odpowiedzialnością solidarną dłużników w rozumieniu art. 366 KC, w ramach której wszyscy konsorcjanci są łącznie zobowiązani do spełnienia świadczenia. Tak kontraktowa solidarna odpowiedzialność nie rodzi skutków innych niż cywilnoprawne, zatem nie rodzi dla współkonsorcjantów konsekwencji za niezgodne z prawem działań pozostałych konsorcjantów. Jest to ważne z punktu widzenia dotkliwej sankcji przewidzianej w treści art. 24 ust. 2a Pzp. Bowiem jeśli zamawiający ustali fakultatywną przesłankę wykluczenia wykonawcy z postępowania i wskaże przy zaistnieniu jakich sytuacji będzie wykluczał wykonawcę, to normę tę już musi zastosować, inaczej nierówno potraktuje pozostałych wykonawców. A z przepisu tego jasno wynika, że „Zamawiający wyklucza z postępowania o udzielenie zamówienia wykonawcę, który (…) poważnie naruszył obowiązki zawodowe”. Zatem funkcją art. 24 ust. 2a Pzp jest penalizowanie przypadków rażącego braku profesjonalizmu u konkretnego wykonawcy na potrzeby ewentualnej realizacji danego zamówienia publicznego.
Pomimo tego, że umowa jest zawarta w reżimie zamówienia publicznego, gdzie art. 144 ust 1 ustawy Prawo zamówień publicznych (dalej: „Pzp”) co do zasady zakazuje zmiany postanowień tak zawartych umów, to jednak regulacja ta nie obejmuje sytuacji, o których mowa w art. 3571 k.c. gdy umówione przez strony wynagrodzenie miało charakter wynagrodzenia kosztorysowego, lub art. 632 § 1 i 2 k.c., stosowanego w drodze analogii do umów o roboty budowlane, w których umówiono się o wynagrodzenie ryczałtowe. Zwłaszcza w obecnej sytuacji gospodarczej, wciąż nagminne są sytuacje przerzucania na wykonawców ciężaru finansowania umowy z własnych środków, przy całkowitej bierności strony publicznej. Zadziwiająca jest więc ta multirecydywa w tym zakresie, po tak dotkliwych doświadczeniach inwestycji na EURO 2012.
Dekadę temu stworzono nierównorzędny status stron tak w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego, jak i w zakresie pozycji w sporze o zamówienie publiczne, wreszcie na etapie realizacji zadania publicznego.
Krajowa Izba Odwoławcza sprawuje kontrolę, czy postępowanie jest prowadzone zgodnie z ustawą Prawo zamówień publicznych (Pzp) oraz czy zamówienie jest udzielane wyłącznie wykonawcy wybranemu zgodnie z przepisami ustawy. Dlatego też nie powinna zawężać sposobu rozumienia interesu do wniesienia odwołania, pomijając swoją rolę jako kluczowego strażnika legalności wydatkowania środków publicznych w systemie zamówień publicznych. Liczyć się powinno tylko to, czy realnie środki publiczne będą wydatkowane prawidłowo.
Instytucje Unii Europejskiej, a taką jest przecież Krajowa Izba Odwoławcza (KIO) dysponują szerokim zakresem uznania, choć przy jednoczesnym poszanowaniu gwarancji przyznanych przez porządek prawny Unii.
Zasadniczym celem regulacji z art. 23 ust. 1 ustawy Prawo zamówień publicznych jest umożliwienie zarówno uzyskania zamówienia wykonawcom, którzy z różnych przyczyn nie są zdolni do samodzielnego wykonania samodzielnie. Ale przecież sytuacja gospodarcza lub warunki i wymagania jakie postawił zamawiający w specyfikacji istotnych warunków zamówienia, w tym w opisie danego przedmiotu zamówienia i projekcie umowy, mogą powodować konsolidację głównych graczy, nawet zdolnych do jego samodzielnego uzyskania i wykonania.
Po myśli art. 19 ust. 2 dyrektywy 2014/24/UE grupy wykonawców, w tym tymczasowe stowarzyszenia, mogą brać udział w postępowaniach o udzielenie zamówienia. Instytucje zamawiające nie mogą wymagać od nich posiadania określonej formy prawnej, by grupy te mogły przedłożyć ofertę lub wniosek o dopuszczenie do udziału.